21 policjantek na służbie w pszczyńskiej komendzie

Pytane często jak kobiecie pracuje się w policji odpowiadają, że zwyczajnie, że już się przyzwyczaiły. Podkreślają, że nie mała ich część swoją drugą połówkę znalazła właśnie tutaj, w policyjnych szeregach. Zresztą, gdzie było szukać, skoro na początku służby dużą część czasu zajmowały kilkumiesięczne szkolenia w trybie stacjonarnym, a później codzienna służba, nierzadko na 3 zmiany. Poza tym, to nie jest tak, że w domu rozmawia się tylko o pracy. Oczywiście, takie pary lepiej się rozumieją, ale, jak podkreślają doświadczone policjantki, o pewnych problemach lepiej zapomnieć tuż po opuszczeniem murów komendy.

Niezależnie od stanu cywilnego pań mundurowych, prędzej czy później każda z nich staje się bezpośrednim świadkiem wydarzeń, o których później rozmyślają latami. Dotyczą one zazwyczaj ludzkich tragedii. Początkowo, wśród nowicjuszek zawsze pojawia się niedowierzanie, że takie sytuacje w ogóle mogą mieć miejsce. Z upływem czasu, kiedy lat służby przybywa, pojawia się jednak pewnego rodzaju "skorupa", chroniąca stan emocjonalny policjantki. To oczywiście nie uszczupla poziomu jej empatii, ale pozwala jej zdroworozsądkowo spojrzeć na problem ofiary.

Takich dylematów w wieloletniej służbie kobiet w mundurze pojawia się mnóstwo. Najtrudniejsze są jednak te dotyczące małych dzieci. Wówczas, policjantka patrzy na problem głównie z perspektywy kobiety, matki, żony, czy też po prostu drugiego człowieka.