Dobre filmy w kinie Świt

Festiwal Dobrych Filmów rozpoczyna się w piątek, 14 stycznia w kinie Świt. Karnety są w sprzedaży od dzisiaj (poniedziałek) w cenie 60zł i 45zł (ulgowe). Można je nabyć w sekretariacie Miejskiego Domu Kultury w Czechowicach-Dziedzicach od poniedziałku do piątku w godz. 8-20.

czes

Festiwal Dobrych Filmów

14 styczeń (piątek)
20.00 W STRONĘ MORZA (Hiszpania/Francja/Włochy)
22.15 KAWA I PAPIEROSY (USA)

15 styczeń (sobota)
20.00 METALLICA: SOME KIND OF MONSTER (USA)
22.30 NOI ALBINOI, (Islandia)
00.15 ZATOICHI (Japonia)

16 styczeń (niedziela)
20.00 Loteria filmowa
20.15 DZIENNIKI MOTOCYLKOWE (USA/Niemcy/Wielka Brytania/Argentyna)

17 styczeń (poniedziałek)
20.00 PORZĄDEK MUSI BYĆ (Niemcy)
22.00 ŻYCIE JEST CUDEM (Serbia i Czarnogóra/Francja)

18 styczeń (wtorek)
20.00 PAN OD MUZYKI (Francja/Szwajcaria)

19 styczeń (środa)
20.00 CZASEM SŁOŃCE, CZASEM DESZCZ, część I: INDIE (Indie/Wielka Brytania)

20 styczeń (czwartek)
20.00 CZASEM SŁOŃCE, CZASEM DESZCZ, część II: LONDYN (Indie/Wielka Brytania)

http://www.pless.pl/wydarzenia/wydarzenia-pokaz.php?id=3748 class=dodaj>[Więcej o imprezie]

-----------------------------------------------------------------------------

Opisy filmów:

ZATOICHI
Japonia 2003, dolby digital, 116 min.

Scenariusz i reżyseria: Takeshi Kitano.
Zdjęcia: Katsumi Yanagijima.
Muzyka: Keiichi Suzuki.
Wykonawcy: Beat Takeshi, Tadanobu Asano, Michiyo Ogusu, Yui Natsukawa.
Dystrybucja: Best Film.
Nagrody: MFF w Wenecji 2004 - Nagroda Publiczności, Srebrny Lew za reżyserię, MFF w Toronto 2004 – Nagroda Publiczności, MFF Cinemanila 2004 – Nagroda Publiczności, MFF w Marrakeszu 2004 – Najlepszy Reżyser (Takeshi Kitano)

W swoim 11 filmie Takeshi Kitano jako scenarzysta, reżyser, a także aktor, ożywił jednego z najpopularniejszych w Japonii bohaterów dramatów kostiumowych, Zatoickiego.
Japonia, XIX wiek. Zatoichi to niewidomy tułacz, który zarabia na życie uprawiając hazard i dorabiając jako masażysta. Ale za tą fasadą kryje się Zatoichi-mistrz miecza, obdarzony błyskawicznym refleksem i cięciami zapierającymi swą precyzją dech w piersiach.

Zatoichi dociera do odległego górskiego miasteczka, opanowanego przez gang Ginzy. Bezwzględny Ginzo pozbywa się każdego, kto stanie mu na drodze, szczególnie skutecznie, odkąd zatrudnił Hattori, potężnego samurajskiego ronina. Wkrótce złowrodzy najemnicy Ginzo zaczynają polować na Zatoichiego. Ze swoim legendarnym mieczem u boku, Zatoichi podąża ścieżką swego przeznaczenia.

ŻYCIE JEST CUDEM (ŽIVOT JE ČUDO)
Serbia i Czarnogóra/ Francja 2004, dolby digital, 154 min.

Reżyseria: Emir Kusturica.
Scenariusz: Emir Kusturica, Ranko Bozić.
Zdjęcia: Michel Amathieu. Muzyka: Dejan Sparavalo, Emir Kusturica.
Wykonawcy: Slavko Štimac, Nataša Šolak, Vesna Trivalić.
Dystrybucja: Gutek Film.

Dawno temu, w odległej bałkańskiej republice, Luka budował tory kolejowe. Budował je dla turystów, by mogli przyjechać i podziwiać jego piękny kraj. Luka był wizjonerem i dobrym człowiekiem. Człowiekiem, którego inni ludzie kochali.
Luka z kolei kochał Jadrankę swoją żonę - śpiewaczkę operową miewającą ataki paniki, napady szału, hipochondrii i stuprocentowego, porażającego, niewyobrażalnego szaleństwa. Luka i Jadranka mieli syna, Milosa, którego także kochali nad życie. Milos chciał zostać piłkarzem.

Ale wkrótce wybuchła wojna. Jadranka uciekła z węgierskim muzykiem a Milos został powołany do wojska. Luka był bardzo nieszczęśliwy. Kochał swoją żonę, mimo że była wariatką, a teraz ją stracił. Kochał też swego syna, i bał się, że jego także może stracić.

Co gorsza, Milos został schwytany przez wroga, a Luka opadł na dno rozpaczy. Na szczęście miał przyjaciół. Przyprowadzili oni Luce zakładnika, którego mógł wymienić na syna. Zakładnik Luki był kobietą o imieniu Sabaha.

Sabaha była słodka, czarująca, i bardzo piękna. Sabaha jadła to, co Luka jej ugotował. Sabaha była jego monetą przetargową, więźniem, którego miał wymienić za Milosa. Lecz Luka czuł, że się w niej zakochuje. Na dodatek Sabaha była muzułmanką, a Luka Serbem, a przecież o to właśnie poszło w tej całej głupiej wojnie. Luka był w kropce!

PORZĄDEK MUSI BYĆ (MUXMÄUSCHENSTILL)
Niemcy 2004, dolby digital, 90 min.

Reżyseria: Marcus Mittermeier.
Scenariusz: Jan Henrrik Stahlberg.
Zdjęcia: David Hoffman
Muzyka: Phirefones.
Wykonawcy: Jan Henrik Stahlberg, Fritz Roth, Wanda Perdelwitz, Joachim Kretzer.
Dystrybucja: Monolith Plus.
Nagrody: Festiwal Schwerin Art of Film 2004 – Nagroda Publiczności

Mux jest schludnym mężczyzną koło trzydziestki. Uważa się za wybrańca, który ma naprawić świat, przywrócić ludziom poczucie odpowiedzialności za to, co robią. Mux wypowiada wojnę ludzkim potknięciom. Wielki Mux czuwa – zawsze i wszędzie. W idealnie odprasowanej koszuli ściga piratów drogowych, chłopców sikających do basenów, ludzi nieprawidłowo parkujących samochody, graficiarzy.

Przywraca porządek na ulicach Berlina w towarzystwie swojego smutnego pomocnika Gerda. Gerd domową kamerą filmuje przyłapanych „zbrodniarzy”. Przestępczość w mieście spada poniżej 10 procent. Mux z Gerdem łapią tygodniowo 60-80 osób. Zatrudniają coraz więcej pomocników, tworzą siatkę informatorów. Firma rozrasta się, a Mux staje się sławny i zaczyna być o nim głośno w mediach. Pisze też manifest. Praca nad nim idzie jednak powoli, bo też i obmyślenie nowego, idealnego społeczeństwa nie jest rzeczą prostą.

W życiu Muxa nie wszystko jest jednak jednoznacznie dobre. Wielki reformator sam też pada czasem ofiarą niskich instynktów.

DZIENNIKI MOTOCYKLOWE
USA/Niemcy/Wielka Brytania/Argentyna 2004, dolby digital, 121 min.

Reżyseria: Walter Salles.
Scenariusz: José Rivera na podstawie książek:„Dzienniki motocyklowe” Ernesto Guevary „Traveling with Che Guevara” Alberto Granado.
Zdjęcia: Eric Gautier.
Muzyka: Gustavo Santaololla, Jorge Drexler (piosenka „Al otro lado del río”)
Wykonawcy: Gael Garcia Bernal, Rodrigo de la Serna, Mercedes Morán, Jean-Pierre Noher.
Dystrybucja: Gutek Film.

Dwójka przyjaciół w pogoni za przygodą opuszcza rodzinne Buenos Aires na rozklekotanym Nortonie 500 z 1939 roku. Mimo awarii motocykla kontynuują swoją ośmiomiesięczną odyseję, łapiąc każdą możliwą okazję transportu. Zróżnicowane pejzaże odzwierciedlają stopniową przemianę w ich sposobie postrzegania świata; ludzie, których spotykają na swej drodze, otwierają im oczy na zupełnie inne oblicze Ameryki Południowej. Trafiają na wyżyny Machu Picchu, gdzie odnajdują majestatyczne ruiny i zdają sobie sprawę z ogromnego znaczenia zapomnianego dziedzictwa Inków. Gdy docierają do kolonii trędowatych, usytuowanej w głębi peruwiańskiej dżungli, zaczynają wątpić w wartość postępu mierzonego sukcesem gospodarczym, który tak wielu ludzi pozostawia poza nawiasem społeczeństwa. Doświadczenia z tego miejsca pomagają określić ich późniejsze postawy etyczne i wytyczyć drogę, którą podążą.

Dzienniki motocyklowe, oparte na zapiskach Alberto Granado, oraz człowieka, którego historia zapamięta jako El Che, są opowieścią o odkrywaniu samego siebie, ukazującą początki wiecznego rewolucjonisty.

METALLICA: SOME KIND OF MONSTER
USA 2004, dolby digital, 132 min.

Reżyseria: Joe Berlinger, Bruce Sinofsky.
Wykonawcy: James Hetfield, Lars Ulrich, Kirk Hammett, Robert Trujillo.
Dystrybucja: Gutek Film.

To film o relacjach między ludźmi – jak twierdzi Lars Ulrich, współzałożyciel Metalliki i jej perkusista. Miesiące spędzone w studio, zmaganie się z twórczą niemocą, kłótnie, obawy przed ponownym wejściem na scenę, poszukiwania nowego basisty, eksperymenty muzyczne.

Kamera Joe Berlingera i Bruce’a Sinofskyego pozwala nam zobaczyć nie tylko jak Ulrich docina Jamesowi Hetfieldowi, że „beznadziejnie przygrywa”. Przede wszystkim odkrywa przed nami moment, gdy grupa muzyków, uświadamia sobie po 20 latach, że wie o sobie niewiele, potrzebuje więcej zrozumienia i wzajemnego szacunku. Terapia, której jesteśmy świadkami wydobywa przed nami zupełnie nowe znaczenia tego, co określamy twórczością muzyczną.

Metallica: Some kind of Monster to także film o facetach, którzy mając na karku czterdziestkę, uświadamiają sobie, że przydomek „Alcohollica” to nie złośliwe określenie mediów, a życie gwiazd metalu „na pełnych obrotach”. Większość zespołów muzycznych w takim momencie się rozpada, bądź zamienia twórczość w zarabianie pieniędzy i powtarzanie starych kawałków. Czy tak się stało z Metallicą?

PAN OD MUZYKI (LES CHORISTES)
Francja/Szwajcaria 2004, dolby digital, 95 min.

Scenariusz i reżyseria: Christophe Barratier.
Zdjęcia: Carlo Varini. Muzyka: Bruno Coulais.
Wykonawcy: Gerard Jugnot, Francois Berleand, Kad Merad.
Dystrybucja: Monolith Plus.

Bezrobotny nauczyciel muzyki, Clément Mathieu znajduje pracę w domu poprawczym dla nieletnich jako wychowawca. Oszołomiony nieprzyjazną atmosferą a zwłaszcza nieudolnymi próbami zaprowadzenia żelaznej dyscypliny przez dyrektora, postanawia zmienić życie wychowanków wprowadzając ich w czarodziejski świat muzyki.

Reżyserski debiut Christophe’a Barratiera to ponadczasowa historia niezwykłego dzieciństwa, jakie staje się udziałem barwnej zbieraniny zagubionych dzieciaków, szukających swoich własnych ścieżek w świecie rozpaczy, głębokiej tęsknoty, ale też słodkich sekretów i zabawy do łez.

Obrazy związane z dzieciństwem, z pierwszymi emocjami, są nam bardzo drogie. Późniejsze wspominanie wydarzeń z tego okresu przygotowania do życia sprawia, że stają się tym bardziej niezatarte. Ulotne radości i momenty głębokiego smutku mijają, ale nigdy nie zostają wymazane. Jeśli jakiś dźwięk, piosenka, refren związane są z tymi odległymi wspomnieniami, stają się one tym bardziej nieusuwalne. To właśnie ujęło mnie w scenariuszu Christophe’a Barratiera. Surowa szkoła z internatem, buntownicze dzieciaki i chór, który je jednoczy – wszystko to stanowi idealny symbol dzieciństwa.
Jacques Perrin, producent.

KAWA I PAPIEROSY (COFFE AND CIGARETTES)
USA 2003, dolby digital, 95 min.

Scenariusz i reżyseria: Jim Jarmusch. Zdjęcia: Frederick Elmes.
Wykonawcy: Steve Buscemi, Bill Murray, Alfred Molina, Cate Blanchett, Roberto Benigni, Steve Buscemi, Iggy Popp, Tom Waits, Joe Rigano, Vinny Vella, Vinny Vella Jr., Renee French, E.J. Rodriguez, Alex Dwescas, Isaach De Bankole, Meg White, Jack White, Steve Coogan, GZA, RZA, Bill Rice, Taylor Mead.
Dystrybucja: Solopan.

Coffee and cigarettes to humorystyczna seria czarno-białych miniatur, w których nietuzinkowi bohaterowie, paląc papierosy i leniwie popijając kawę rozmawiają o tak różnych sprawach jak lody na kofeinie, Paryżu lat dwudziestych i stosowaniu nikotyny jako środka do dezynsekcji. Całość daje niesamowity efekt. Jarmusch pochylił się nad zwyczajnym życiem każdego człowieka. Prezentując je w niebanalny sposób, pokazał jak ciekawe mogą być ludzkie radości, fobie i przyzwyczajenia.

Jest to również seria krótkich miniatur filmowych zawartych w formie pełnometrażowej.
Pomysł filmu długo dojrzewał w głowie reżysera. Początkowo w 1986 roku nakręcił dwie parominutowe etiudy pod tym samym tytułem, wzbogacone w 1993 roku o kolejną. Właśnie one stały się podstawą do powstania pełnometrażowego filmu w 2004 roku. Dowcip sytuacyjny, połączony z dużą ilością zabawnych dialogów, tworzy niepowtarzalną atmosferę. Relacje między bohaterami zacieśniają się i ewoluują przy filiżance dobrej kawy i dymku z papierosa...

Czarno (kawa) biała (papierosy) konwencja filmu jest w pełni rozpoznawalną wizytówką Jima Jarmuscha.

W STRONĘ MORZA (MAR ADENTRO)
Hiszpania/Francja/Włochy 2004, 125 min.

Reżyseria: Alejandro Amenábar.
Scenariusz: Alejandro Amenábar, Mateo Gil.
Zdjęcia: Javier Aguirresarobe. Muzyka: Alejandro Amenábar.
Wykonawcy: Javier Bardem, Belén Rueda, Lola Dueńas.
Dystrybucja: SPInka
Nagrody: MFF w Wenecji 2004 – Grand Prix, Wielka Nagroda Specjalna Jury, najlepszy aktor - Javier Bardem

Ramón Sampedro, były marynarz, od 30 lat jest sparaliżowany i przykuty do łóżka. Jego jedynym obrazem świata jest morze widziane z okna sypialni. Morze przynosi mu wspomnienie wolności oraz wypadku, który odebrał mu szansę na szczęśliwe życie. Mimo że otoczony miłością rodziny, marzy wyłącznie o doprowadzeniu swojego życia do godnego końca. Sądy kolejnych instancji odrzucają jednak prośby Ramóna o eutanazję.

Świat Ramóna zmienia się pod wpływem dwóch kobiet: Julii, prawnik, która prowadzi jego sprawę, oraz sąsiadki Rosy. Obie kobiety fascynuje osobowość Ramóna. Dzięki niemu zmienia się ich świat wartości.

Hollywood Reporter: Niezwykły obraz wrażliwego człowieka, który wobec upokarzającego kalectwa wybiera godną śmierć.

Miradas de Cine: Film o wartościach uniwersalnych, przede wszystkim zaś o miłości do życia.

Variety: Wzruszający film, który uczy szanować wybory tych, których kochamy.


CZASEM SŁOŃCE, CZASEM DESZCZ (KABHI KHUSHI KABHIE GHAM...)
Indie/Wielka Brytania 2001, dolby digital,
część I: INDIE - 110 min., część II: LONDYN – 100 min.

Scenariusz i reżyseria: Karan Johar.
Zdjęcia: Kiran Deohans. Muzyka: Jatin Pandid, Lalit Pandid Adesh Shrivastava.
Wykonawcy: Kajol, Jaya Bachchan, Shah Rukh Khan, Hrithik Roshan.
Dystrybucja: Blink/Gutek Film.
Nagrody: Nagrody Indyjskiej Akademii Filmowej 2002 – nagrody za najlepszą scenografię, kostiumy, dialogi, charakteryzację, dźwięk, drugoplanową rolę żeńską (Jaya Bachchan)
Filmfare Awards 2002 – nagrody za najlepszą scenografię, dialogi, scenę roku, rolę żeńską (Kajol), drugoplanową rolę żeńską (Jaya Bachchan), MFF Przygodowych i Akcji 2002 – Nagroda Publiczności, nagroda dla najlepszej aktorki (Kajol), France Bleu Nord Award, Specjalna Nagroda Jury, Nagroda Jury Studenckiego Screen Weekly Awards 2002 – nagroda dla najlepszej aktorki (Kajol), Zee Cine Awards 2002 – nagroda dla najlepszej aktorki (Kajol)

Czasem słońce, czasem deszcz, najkosztowniejsza indyjska produkcja ostatnich lat, a zarazem największy przebój największej kinematografii świata, to zrealizowana z ogromnym rozmachem, pełna humoru opowieść o uczuciu, które pokonuje wszelkie przeszkody. Już 1,5 miliarda widzów dało się uwieść historii bohaterów, granych przez gwiazdy Bollywood: piękną Kajol i ubóstwianego przez całe Indie Shak Rukh Khana. W Czasem słońce, czasem deszcz przeplatają się intymne wyznania i zapierające dech w piersiach sceny taneczne. To pochwała życiowego optymizmu i podstawowych wartości – rodziny, przyjaźni, lojalności.

Filmy z Bollywood towarzyszą życiu codziennemu 1/3 populacji Ziemi. Mierząc popularność skalą widowni, filmy z Bollywood są obecnie najpopularniejszą zbiorową rozrywką na świecie. To obsesja i namiętność ponad miliarda ludzi na indyjskim subkontynencie i całym świecie.