Krok pierwszy - widzę duże rzeczy

Zaczynałam od ogółu. Od tego, co od razu przychodzi do głowy. Od dużych spraw, rzeczy, wydarzeń, które Cię otaczają i które dzieją się wokół. Najłatwiej dostrzec (choć czasem, oczywiście, najtrudniej zobaczyć oczywistość) otaczające nas ściany domu oraz dach, "który chroni nas przed deszczem". Nie musimy spoglądać w przyszłość, by zobaczyć na własne oczy, własne dłonie i stopy, i zdać sobie sprawę ze swojego zdrowia, "ten tylko się dowie, kto je stracił".

Podnosząc wzrok znad dłoni czy stóp, być może zobaczymy swoją rodzinę, partnera, dziecko, psa, kota, przyjaciółkę. Bliskich. I choć podobno "z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu", bliskich ludzi wybieramy, a relacje z nimi to nasze subtelne oręże codzienności. Codzienności, w której często króluje praca. Spędzamy w niej wszak większość czasu. W różnym stopniu możemy ją "kochać, lubić, szanować", ale faktem pozostanie, że praca przynosi nam wynagrodzenie, a wynagrodzenie daje nam możliwość utrzymania się na powierzchni morza zwanego życiem.

Zobaczyłam więc moje szczęście w zdrowiu, w rodzinie i bliskich, w tym, że mam pracę. I poczułam wdzięczność.

Możemy oczywiście dywagować nad jakością, poziomem, ilościami naszych dóbr. Możemy uważać, że dom mógłby być większy, zdrowie trochę bardziej dopisujące, bliscy bardziej wspierający, a wynagrodzenie wyższe. Możemy.

Ale we wdzięczności chodzi o to, by dostrzec to, co już mamy. Zobaczyć jakimi życiowymi bogaczami i szczęściarzami nas to czyni. Bo "to nie szczęście sprawia, że jesteśmy wdzięczni. To wdzięczność sprawia, że jesteśmy szczęśliwi".

Często jednak "utykamy" na tym pierwszym, podstawowym poziomie. Na tym basic level. Ponieważ te duże sprawy, jak dom, praca, rodzina wydają nam się oczywistością. Czymś, co po prostu się ma. Z automatu życia.

Krok drugi - nic nie jest oczywiste

A prawdą jest, że nic nie jest oczywiste, "nic nie trwa wiecznie". Nic nam się nie należy z tego automatu. Wrzucając monetę nigdy nie wiemy czy wylosujemy wymarzonego pluszaka, albo czy puszka napoju nie utknie w spirali. Uświadomienie sobie tego, dostrzeżenie najbliższego, otaczającego nas "oczywistego" bogactwa, pozwoli nam zrobić kolejny krok w praktyce wdzięczności.

Kiedy straciłam Tatę, doceniłam bliskich mi ludzi. Kiedy z powodu kontuzji musiałam się gimnastykować pod prysznicem, by wykąpać się tak, by nie zmoczyć kolana, poczułam wdzięczność za swoje wysportowane ciało. Nic nie jest oczywiste. Nawet tak błaha sprawa jak możliwość swobodnego wzięcia prysznica. Bo może po prostu nie być wody.

I kiedy zdałam sobie z tego sprawę, doszłam do wniosku, że nie chcę doceniać i cieszyć się prostymi sprawami dopiero wtedy, kiedy je stracę. Poczułam, że chcę być wdzięczna za rzeczy oczywiste "za ich życia", a nie "po śmierci artysty".

Ten krok jest krokiem od ogółu do szczegółu. Kiedy bowiem potrafimy cieszyć się i doceniać sprawy podstawowe, zaczynamy widzieć i czuć więcej. Potrafimy ucieszyć się z dobrej, wypitej w spokoju kawy. Poczujemy wdzięczność za przespaną noc, za smaczne śniadanie, za miłą rozmowę z sąsiadką, za możliwość odpoczynku.

Codzienność wyda się piękniejsza i przystępniejsza. Każdy dzień będzie dniem pełnym przygód w stylu wyprawa na zakupy. Szara rzeczywistość stanie się kolorowa!

Krok trzeci - wszystko jest po coś

Jeszcze wyższym stopniem wtajemniczenia w praktykę wdzięczności jest docenienie i otwarcie się na trudne sytuacje i emocje. Tak, za nie również można poczuć wdzięczność, bo wszystko jest po coś. Końce są początkami. Ból emocjonalny i fizyczny jest sygnałem, jest informacją dla nas. Od ciała i od duszy. Ale do tego potrzeba nam solidnych fundamentów. Wdzięczności za fundamenty życia.

Śmierć dla nikogo nie jest tematem łatwym, ale "ostatecznie, dla należycie zorganizowanego umysłu, śmierć to tylko początek nowej wielkiej przygody". Wiem to po czasie, który upłynął i który pozwolił mi na poprawę stosunków z Mamą, na dotarcie do głębszych pokładów mojej wrażliwości dzięki terapii.

Śmierć Taty była punktem wyjściowym do wielu dróg w moim życiu. Wielu nowych dróg. Kiedy zrozumiałam, że wszystko jest po coś, przyszło do mnie zaufanie do wszechświata. W moim wdzięcznym życiu sytuacje trudne, problematyczne, bolesne, przytulam, biorę w ramiona i czekam co dobrego mi przyniosą. Bo to, że przyniosą jest pewne. Nową lekcję. Nowe powody do wdzięczności.

Każdy z powyższych kroków jest ważny. Każdy przychodzi w indywidualnym momencie. Dla każdego inaczej. Warto zrobić ten pierwszy, by wzbogacić swoje życie. Życie tu i teraz.